Verlangen

Met een half open oog kijk ik ochtends even naar het nieuws op mijn telefoon. Het wereldnieuws heb ik al jaren geleden afgezworen, omdat ik er zo verdrietig van werd en ik niet het gevoel kreeg iets te kunnen bijdragen aan al het leed.
Het enige dat ik kon doen, was het de hele dag op mijn schouders mee dragen. Hier hielp ik de mensen in nood niet mee en ik hielp mezelf niet.

Het nieuws van vandaag is vooral de social media. 
Een foto van mijn buurmeisje in haar prinsessenjurk. Vriendinnen die samen een avondje in de kroeg hebben gehad. 
Een uitnodiging voor een workshop over een maand 
en zo scroll ik even een paar minuten door…

en dan… 

komen helaas ook berichten voorbij van discussies, waar mensen elkaar niet meer in hun waarden laten,  maar schelden en elkaar verwensingen naar elkaars hoofd slingeren waar ik van schrik.
Mensen die elkaar om wat voor reden dan ook het licht niet in de ogen gunnen.
En als je ziet waar er over geruzied wordt, dan zakt je broek af. 
We zien elkaar niet als gelijken, maar maken rangordes, alsof we op een trap leven. 
Ik sta boven jou, maar ik ben zelf degeen die dat bepaalt.