Charlotte Apeldoorn portrayed
for IAMLOVE story photography

Dutch
English

Toen ik klein was, ging ik altijd naar de Katholieke kerk met mijn ouders. Ik ervoer daar zo’n enorme leegte. Hoe jong ik ook was, ik wist dat er meer was dan wat ik daar te horen kreeg.

Toen ik 7 jaar was hoorde ik voor het eerst stemmen in mijn hoofd. Ik dacht dat dit normaal was en vertelde het aan anderen op school, ik dacht dat iedereen dit had, maar dit bleek niet zo te zijn. Ik voelde me anders en alleen. Ik begon me terug te trekken en was verdrietig. Toen ik 13 was kreeg ik mijn eerste psychose en was ik mezelf aan het in opdracht van stemmen aan het automutileren op het schoolplein.

Ik werd naar de GGZ gestuurd en daar zeiden ze “Charlotte heeft een persoonlijkheidsstoornis.” Er werd niet gezien dat ik eigenlijk in een psychose zat. Ik wilde niet meewerken met de therapie, omdat ik niet vond ik dat ik een probleem had. Dat komt vaker voor bij een psychose.

Toen ik 15 was, ontmoette ik tijdens een concert een jongen, hij begreep mij. Hij zat bij een occulte sekte en ik besloot om me daar ook bij aan te sluiten. Bij de sekte zeiden ze dat ik weg moest gaan bij de GGZ. We deden rituelen en ik vond hier de diepgang waarvan ik wist dat deze bestond. Ik heb altijd geweten en gevoeld dat er meer is dan wat de meeste van ons zien. Hoewel ik vaak heel erg erg bang was, voelde deze sekte op dat moment toch als mijn redding. We waren allemaal darker dan dark en deden rituelen in de duinen, waarbij we demonen opriepen. De sekteleider zette mij op een voetstuk en het voelde goed om eindelijk gezien te worden. De sekteleider leerde mij ook om me normaal te gedragen, zodat mensen niet zouden merken dat ik psychoses had en stemmen hoorde. Niet veel later begonnen de uitbuiterijen en het misbruik door de sekteleider. Ik dronk en blowde veel in die tijd.

Mijn ouders dachten in die tijd dat het beter met me ging dan ooit omdat ik me normaal gedroeg. Dat dit allemaal was aangeleerd ontging hun. Ik was een professional geworden in het laten zien, wat mensen willen zien.

Toen ik 20 was, stopte ik met blowen en drinken en daardoor ging ik de dingen ineens heel helder zien. Ik voelde dat ik zo ongelukkig was dat ik besloot weg te gaan bij deze sekte. Ik besefte dat ik meer verdiende dan dit. De sekte zei mij dat de vloek zou volgen.
Een half jaar later stortte ik finaal in en belandde weer in een psychose. Ik dacht: ”dit zal de vloek zijn waar ze mij voor waarschuwden” Ik werd hier heel angstig van. Ik ging weer bij mijn ouders wonen en belandde weer in de psychiatrie.
Ik werd volgepropt met soms wel 6 verschillende medicijnen op een dag, waarbij het voorkwam dat ik zo van de wereld was dat ik van mijn fiets viel.

Tot mijn 30 ste ben ik denk ik 10 keer opgenomen geweest. Op een gegeven moment was ik het zo zat dat ik niet meer wilde leven. Ik zei tegen de psychiater, als dit is wat het is, dan wil ik niet meer. Hij vertelde me over de laatste optie van electroshock therapie en ik stemde hier mee in. Om dit te doen, moest ik in 1 klap afbouwen met mijn medicatie en dat heb ik gedaan. Gedurende een aantal weken, kreeg ik twee keer per week onder narcose electro shock therapie. Hiermee krijg je een soort epileptische aanval en wordt er iets in je brein gereset.

Na de 6e keer veranderde er iets bij mij. Ik werd wakker en alles voelde ineens prachtig, ik zag alles heel helder en zag ineens in hoe schadelijk alles was wat ik deed met die medicatie. Ik dacht dat wil ik nooit meer!
Ik ga nog liever dood dan weer aan die pillen te gaan.

Ik begon heel veel te drinken omdat ik niet meer wist hoe ik met alles om moest gaan. Door jarenlange medicatie was ik helemaal verleerd om met emoties om te gaan en raakte zwaar depressief.
Een zelfmoordpoging met pillen en drank was het gevolg.
Ik belandde in het ziekenhuis en ze vertelde me dat ik een levertransplantatie nodig had om het te overleven. De zelfmoordpoging had zoveel kapot gemaakt en dit was onherstelbaar. Ik weigerde dit, omdat ik vond dat die lever beter naar iemand kon gaan die wel wilde leven. Het ziekenhuis stemden hiermee in en niet veel later raakte ik in een soort van coma. Ik kreeg een visioen waarbij ik in de hemel was en Maria praatte met mij. Kort daarna ontwaakte ik uit de coma en ineens begon mijn lever zich te herstellen. De dokter was sprakeloos en sprak van een wonder, dit had hij nog nooit meegemaakt.
Ik herstelde en werd daarna opgenomen op de psychiatrische afdeling. Ik weigerde elke medicatie en het was vreselijk. Waar ik voorheen niet veel herinnerde van wat daar gebeurde, maakte ik nu alles mee. Hoe mensen in isoleercellen werden gezet en hoe vreselijk het daar was. Dit wilde ik nooit, maar dan ook echt nooit meer.
Ik besloot me uit te schrijven bij de GGZ omdat het me niet hielp.

Op Tv zag ik een documentaire waarin Margriet Sitskoorn vertelde over de plasticiteit van het brein en over de maakbaarheid hiervan. Dit intrigeerde me zo ontzettend en opende een nieuwe wereld voor mij.
Ik was dus niet overgeleverd, ik kon zelf dingen doen zoals meditatie, gezond eten en sporten. Dit ging een half jaar goed en toen was de ECT (electro shock therapie) uitgewerkt. Ik kreeg weer angsten en het lukte me niet meer om contact te maken met mezelf of anderen.
Ik besloot elke dag te mediteren. Na een maand merkte ik al verandering en een jaar later was ik weer aan het werk. Dit was misschien iets te enthousiast, aangezien ik 40 uur per week werkte was dat iets te veel. Nu werk ik niet, maar ik ben wel op zoek naar wat ik wil en hoe ik mijn gevoeligheid die soms een belemmering is ook kan inzetten als kracht.

Voor mij gaat het erom dat ik mijn draagkracht vergroot. Mijn stemmen en gevoeligheid voor psychoses blijven, maar hoe beter ik voor mezelf zorg, des te beter ik dit aankan. Ik heb geleerd om mijn stemmen te omarmen, ze zijn deel van mij. Juist als ik ze de ruimte geef en er mee communiceer gaan ze weg. En een groot gedeelte dient ook als gids. De stemmen worden vaak slechter als ik me slecht voel en ik weet inmiddels dat ik er niet naar hoef te luisteren, ik heb geaccepteerd dat ze er zijn. Ik heb geaccepteerd dat ik gevoelig ben en dat dat niet slecht is, maar dat dat is wie ik ben. Ik heb soms nog de neiging om buiten mezelf te zoeken naar iemand die mij richting geeft, maar ik weet nu des te meer, dat de grootste heling ligt in het luisteren naar mijn heilige innerlijke proces.

IAMLOVE by Charlotte Apeldoorn
Translation: Ronald Bangma
Text & Photography: Hester Baks

When I was a little girl my parents always took me to Catholic church on Sundays. The church always felt so empty to me. At such a young age I already realized that there was more to life than all I have seen there.

At the age of 7 I started to hear voices inside my head. I thought it was normal so I talked about it at school and found out that no one else was hearing voices so it wasn’t that common. I felt different and alone. I isolated myself and was feeling very sad. When I was 13 I had my first psychosis. The voices ordered me to self-mutilate on the school playground.

I was sent to the GGZ where I was diagnosed with personality disorder. They never assumed it could be a psychosis. I refused to work along with the therapy because I didn’t think there was anything wrong with me. This is very common when someone suffered a psychosis.
When I was 15 I met a guy at a concert and he understood what I was going through. He was a member of a cult and I decided I wanted to join as well. In the cult they told me to leave the GGZ. We performed rituals in which I found the depth I always knew was there. I always knew and felt that there was more in the world than most people see. Although I was scared a lot, this cult felt like my salvation. We all were darker than dark and in the dunes we performed rituals in which we summoned demons. The cult leader put me on a pedestal and it felt good to be seen for once. The cult leader also taught me to behave “normal” so I could keep my psychosis and my voices a secret. It didn’t take long until the cult leader started exploiting me sexually and financially. At that time I was smoking a lot weed and drank heavily.
My parents thought I was doing better than ever because of my normal behavior. The fact that it was all an act did not came to their minds. I became a pro in displaying behavior to what people expected of me.

When I was 20 I stopped using weed and alcohol and I started to see things more clearly. I was feeling so unhappy so I decided to leave the cult. I felt I was worth more. The people from the cult told me if I left I would be cursed.
After 6 months I broke down and suffered another psychosis. I was sure it was the curse and I became very afraid so I moved back with my parents. Because of that I ended up back at the psychiatrist.
There they stuffed me with 6 different kinds of medication. Sometimes I was so off because of all the medication, that I just fell of my bike.

Before I was 30 years old I think I was committed about 10 times. Then the moment came I was so tired of it that I wanted to end my life. I told my psychiatrist, if this is what it is then I don’t want to do it anymore. He informed about electroshock therapy which is a last option. I agreed. To do this I had to quit my medication at once and that is what I did. During a period of a few weeks I got electroshock therapy twice a week while I was anesthetized. This causes something that looks like a seizure and it resets your brain.
After the 6th time I noticed a change. I woke up and everything felt fantastic. I saw everything so clear and realized how everything that was done to me was so damaging especially all the medication I took. I thought to myself, never again!
I rather die than ever take a pill again.

I began to drink a lot because I didn’t know to deal with everything. Because I have been taking medication for such a long time it was hard for me to handle my emotions which caused a depression. That resulted in a suicide attempt with pills and alcohol. I ended up in the hospital where I was told I needed a liver transplant to survive. By trying to take my own life I destroyed my liver. I refused because I thought a person who wanted to live would deserve it more than me. The doctor agreed and I fell into a coma. When I was under I had a vision that I was in heaven and Maria talked to me. When I awoke my liver suddenly was healing by itself. My doctor was very surprised and told me he had never seen anything like it. He said it was a miracle.
After I recovered I was summited at the psychiatric ward. I refused to take medication. I had an awful time. I never had any memories of my previous confinements but this one was very clear. I saw how people were put into isolation and how horrible it is in a psychiatric ward. I never want to experience that again so I decided to quit the GGZ all at once.   I saw a documentary on television where Margriet Sitskoorn was talking about the plasticity of the brain and how it can be molded. I was so intrigued by this. It opened a whole new world for me. There was something I could do. I was able to help myself by meditating, exercise and a healthy diet. This worked for six months and then the ECT (electroshock therapy) started to wear off. My fears returned and I was not able to get in contact with myself and others.
I started to meditate every day. After a month I was already feeling progress and after a year I started working again. With the latter I might have been a bit enthusiastic because a full time job was a little bit too much. At the moment I am not working. I am searching for something I really want to do and in which I can use my sensitivity, although it can be a barrier sometimes, as my strength.

My main goal is to increase my capacity. The voices and the susceptibility for psychoses are still a factor but when I take good care of myself I can handle it much better. I have learned to accept the voices. They are a part of me. Especially when I open up to them and communicate they fade away. And most of the time they are my guide. When I’m not feeling well the voices will respond in the same way. Now I know I don’t have to listen to them. I have accepted that they are there. I have accepted that I am a very sensitive person and that is not a bad thing. It is who I am. Sometimes I have the tendency to look for guidance in another person but I now I know that the biggest hurdle I have to take is to listen to my sacred inner process.

IAMLOVE by Charlotte Apeldoorn
Translation: Ronald Bangma
Text & Photography: Hester Baks

Interested in more IAMLOVE stories? Go to IAMLOVE story photography.
Want to support IAMLOVE and share the message too? go to the IAMLOVE webshop
Have questions or want to make contact? make contact

Charlotte Apeldoorn portrayed for IAMLOVE story photography