I grew up in a poor family. We were always trying to survive. My mother was a beautiful but humble woman.
she has always worked hard to support us. My father was a violent alcoholic, but also a sensitive and charming man.
My childhood was a time filled with pain and ,with 7 brothers to make the chaos complete, a shortage of everything.
As long as I can remember I was always looking for the reason of being.
When I was 6 years old I went to church all by myself. There HE was, Christ with his arms wide open. For me he resembled
acceptance and compassion which made the cross disappear. I was completely flabbergasted by the energy of Jesus.
I did not even understand the words but he was my childhood hero.
During my adolescence I frequently visited the cemetery and thought about how life is perishable.
Through these thoughts I got connected with my higher self and I begun to see things in a bigger perspective.
From the age of 9 I had out of body experiences. Sometimes it happened in the same place where other things happend
as well. These experiences made me realize that being is something that is continuous, it keeps on going even after death.
From a young age I knew that I was able to make anything of my life with all the opportunities within my reach. I worked very hard
to teach myself. I read a lot, wrote a lot, listened and reflected. It was a lonely road which made me believe that I needed
someone to make me complete. Because of this I traveled an illusionary road trying to find my consort.
I got married and got divorced, I invested and gave it up again. From the age of 25 to 30 I became a nun. After that I got married again.
I was always focused on filling the void in my soul. Always looking for more inspiration and meaning in the other and not in myself.
All this took a lot of my energy but with the love for my teachers and masters I kept my focus on my spiritual path.
However, a deep longing kept me pulling to the unkown.
I kept on turning inwards and I eventually created a place where unity is the main thing that makes life possible.
Not just for myself but also an actual place. Together with my ex husband I run a kundalini yoga institution here in Brazil.
Here we provide yoga, yoga therapy, teacher trainings and much more.
Everything here is about living in harmony from the heart with all that is.
To see yourself reflecting in every look, every smile, posture and the silence around us.
To be one with the unknown and the bigger picture. To feel your heart beating in the ritme of nature. Your heart beats fast
on a sunny day and it goes slow on a cloudy day.
Half of each lifes breath is love and the other half is…too! Wahey Guru!
Nasci em família pobre, ocupada com a sobrevivência. Mãe submissa
amorosa,trabalhadora e linda. Pai alcolotra, violento, sensível, educado, e muito charmoso. Infância cheia de dor,carência, e sete irmãos para completar a bagunça. Desde que me lembro de mim, busquei significado que justificasse minha existência. Aos 6 anos, ia na igreja sozinha, pois Cristo para mim com os braços abertos representava acolhimento e compaixão, o que fazia desaparecer a cruz. Entrava em transe com a energia de Jesus e nem ouvia as palavras, e é foi meu herói de infância. Na adolescência ir ao cemitério me fazia refletir a transitoriedade da existência, me colocava num espaço dento de mim ampliado. Via as coisas numa perspectiva muito maior. Desde os 9 anos de idade tinha experiências fora do corpo. As vezes no mesmo ambiente que estava acontecendo as coisas em tempo real. O que me levou pensar bastante na existência como algo continuo, e das acreditar da morte. Desde cedo sabia que a vida dependia do meu movimento de encontro ao que queria para mim, e que um caminho básico era a educação, trabalhei duro para me auto educar, leituras, escritas, escutas, reflexões. Um caminho solitário, embora acreditasse no outro como parte omplementar. O que me colocou num caminho bastante ilusório pela busca da “outra metade”. Me custando bastante energia, de amores, para professores e mestres, ficou focada minha trajetória. Um profundo “longing”, me movia em direção ao desconhecido.
Cada vez mais, menos me convencia. Casei,descasei, investi,desisti. Virei monja dos 25 aos 30, casei de novo. Meu foco sempre foi preencher o vazio onde todos os movimentos acabavam. Buscava no outro mais inspiração, mais significado. Construí um lugar e um trabalho com Yoga, com meu ex marido, que existe até hoje. Onde trabalho e vivo a cada respiração a dissolução do “outro” dentro de mim. Viver de fato a unidade, dentro do meu coração, não a partir de conceitos e pensamentos sobre ela, mas ver me refletida em cada cada olhar, em cada sorriso, atitude, no silêncio. Sentir se parte integrante do Desconhecido, faz o coração bater na frequência da natureza. Forte quando o dia está ensolarado, devagar quando está nublado, e seguir aprendendo a não querer nada. Não querer nada. Sair do julgamento equivocado de que eu sei porque as coisas acontecem, saber que não sei. A disciplina é a linha gentilmente traçada pela existência, para me lembrar disso.
Sigo entre Índia e Brasil, os passos em direção ao infinito dentro que mim, metade de cada sopro de vida é amor e a outra metade … também. Wahey Guru!
Ik ben opgegroeid in een arm gezin, we waren altijd bezig te overleven. Mijn moeder was een mooie liefdevolle onderdanige vrouw. Ze werkte heel hard om ons te onderhouden. Mijn vader was een gewelddadige alcolholist, toch was hij ook heel gevoelig en charmant.
Mijn jeugd was een tijd vol van pijn, een tekort aan alles en 7 broers om de chaos compleet te maken.
Zolang ik mij kan herinneren ben ik op zoek geweest naar de reden van mijn bestaan.
Toen ik 6 jaar was ging ik in mijn eentje naar de kerk. Daar was hij, Christus met zijn armen wijd open. Hij stond voor mij voor ontvangst en compassie, dit alles liet het kruis verdwijnen. Ik was helemaal ‘begeisterd’ door de energie van Jesus.
Ik verstond niet eens echt de woorden, maar hij was de held van mijn kindertijd.
In mijn pubertijd ging ik vaak naar het kerkhof, waar ik nadacht over de vergankelijkheid van het bestaan. Die gedachten brachten mij in contact met mijn hogere zelf, ik begon de dingen in een veel groter perspectief te zien.
Vanaf mijn negende kreeg ik buitenlichamelijke ervaringen. Soms in dezelfde omgeving als waar de dingen op dat moment ook echt gebeurden. Dit heeft mij doen beseffen dat het bestaan iets is wat continu is, het gaat door, ook na de dood.
Al vroeg wist ik dat het leven maakbaar was en dat ik ervan kon maken wat ik wilde, afhankelijk van wat ik voor mezelf mogelijk zag. Ik heb hard gewerkt om mezelf te onderwijzen. Ik heb veel gelezen, veel geschreven, geluisterd en gereflecteerd. Het was een eenzame weg en ik geloofde dan ook dat ik een ander nodig had om compleet te zijn. Hierdoor belande ik op de illusionaire weg van de zoektocht naar mijn wederhelft.
Ik ben getrouwd geweest, gescheiden, ik heb geïnvesteerd en het weer opgegeven. Van m’n 25e tot m’n 30e ben ik non geweest. Daarna ben ik opnieuw getrouwd. Mijn aandacht was altijd gericht op het vullen van die leegte in mijn ziel. Ik zocht altijd meer inspiratie en betekenis in de ander dan in mijzelf.
Dat heeft me behoorlijk veel energie gekost, maar met de liefde voor mijn leraren en meesters bleef ik gefocust op mijn spirituele pad. Een diep verlangen bleef me steeds in de richting van het onbekende bewegen.
Door steeds weer naar binnen te keren heb ik uiteindelijk een plek gecreëerd waar alles draait om leven vanuit eenheid. Niet alleen in mijzelf maar ook een echte fysieke plek. Samen met mijn ex man run ik een kundalini yoga instituut hier in Brazilië.
We geven hier yoga, yoga therapy, teacher trainingen en nog veel meer.
Het draait hier om leven vanuit het hart in harmonie met alles wat is.
Jezelf gereflecteerd ziet in elke blik, in elke glimlach, houding en stilte van alles om ons heen. Je een voelen met het onbekende, het grotere geheel. Voelen dat je hart klopt als het ritme van de natuur, Je hart klopt hard op een zonnige dag, langzaam als het bewolkt is.
De helft van elke levensadem is liefde en de andere helft…ook. Wahey Guru!
