Ruim 20 jaar geleden ben ik in een zware psychose terechtgekomen. De diagnose die gesteld werd was paranoïde schizofrenie. Niet bepaald kinderachtig, dacht ik, nadat ik mij daarin een beetje had verdiept. Ik had daar nog nooit van gehoord en had geen idee wat dat inhield.
Ze noemen zoiets ook wel ‘open geest.’ Wat inhoud dat je dus ‘open’ staat voor alle indrukken,impulsen gevoelens en gedachtes die van buitenaf op je afkomen.
Waar ‘normale’ mensen daar een soort van schild voor hebben en die indrukken stap voor stap verwerken, kwam het bij mij allemaal tegelijk binnen. Geen wonder dat ik raar gedrag begon te vertonen en dingen gezegd heb tegen mensen die juist van me hielden en nog steeds doen gelukkig. Hier heb ik achteraf veel spijt van gehad. Van veel dingen kan ik mij niets meer herinneren. Ik kan me wel herinneren dat ik in een kraakpand woonde in Amsterdam. Daar mocht ik op een gegeven moment niet meer in van de medekrakers omdat ik waarschijnlijk rare dingen had gedaan. Ik sliep dan nachten buiten gehuld in een judopak met groen haar en groene baard.
Als ik het er nu nog weleens over heb met mijn moeder, dan zegt de schat, “ik hield ook van die Joep.”
Maar goed, naast de momenten van intense angst en paniek en verwarring waren er ook momenten van totale extase en euforie zonder dat ik onder invloed was van drugs.
Dan is de stap gauw gemaakt dat je de waan krijgt door iets ‘heiligs’ te zijn aangeraakt. Moet je maar eens naar een psychiatrische inrichting gaan,..kom je de ene Jezus naar de andere tegen…hahahah…. Nu kan ik erom lachen, maar toen was het echt geen pretje hoor.
Je bent je wel degelijk bewust dat er iets bijzonders met je aan de hand is. Wat je je niet realiseert is dat je gewoon ziek bent, zoals ik later te horen kreeg.
Dat was een enorme klap voor mij toen ik dat voor het eerst te horen kreeg. Ik kon het in eerste instantie ook niet accepteren. Ik leed aan ‘wanen’ en ‘denkstoornissen’ waren de termen die ze gebruikten. Daar heb ik het heel moeilijk mee gehad en nog steeds soms. Was alles wat ik voelde dacht en meemaakte dan een waan?…een stoornis?…Het was toch wel degelijk aanwezig en moet toch ergens vandaan gekomen zijn. Dan bestaat het toch?
Het leven wat ik tot dan toe kende was in een klap voorbij. Het voelde voor mij alsof na die diagnose alles wat zich daarvoor heeft afgespeeld geen betekenis meer mocht hebben. Ziek is slecht dacht ik ..ik ben dus gewoon gek.
Het heeft ook heel lang geduurd voordat ik het een plek heb kunnen geven en het ook anders ben gaan inzien. En daar komt de IAMLOVE gedachte bovendrijven, ook ik moest weer opnieuw leren mezelf te accepteren en van mezelf te leren houden.Mijn handicap of overgevoeligheid zoals ik het nu ook wel eens noem, heb ik moeten leren te accepteren te koesteren. Zelfs ook al is het vaak absoluut geen pretje, maar het heeft ook z’n pluspunten gek genoeg. Zoiets gaat nooit helemaal over,..maar door medicatie en allerlei trainingen heb ik geleerd er steeds beter mee om te gaan. Ik ben nu al die jaren stabiel…of ‘normofoor’ zoals ze dat zo mooi kunnen zeggen. Sterker nog als je me nu tegen zou komen en je zou het niet van me weten durf ik te beweren dat je het niet eens aan me zou kunnen merken en daar mag ik heel trots op zijn vind ik zelf…..Yeahooo!…whoopwhoop (Hester bedankt voor dit woord )
Dus uiteindelijk ben ik er alleen maar sterker uitgekomen en heeft het me gemaakt tot wie ik nu ben…..IAMLOVE by Joep
20 years ago I came down with severe psychoses. I was diagnosed with paranoid schizophrenia. After I got to learn more about my condition I knew that it was pretty serious. I had never heard of it and I had no idea what it exactly was. They also called it an “open mind.” It basically means that you are “open” for all impressions, impulses, thoughts and feelings that come to you from my surroundings.
Where “normal” people can shield themselves for these influences or can process them step by step, for me all these influences came in at the same time. No wonder I was acting in a strange way and said some horrible things to people that loved me, and thank god still do. I regretted so much afterwards. A lot of these things I can’t remember. I do remember living in a squatting house in Amsterdam. Apparently I did some strange things and I wasn’t allowed into the squat anymore by my fellow squatters. Then I would sleep on the streets covered by a judogi with my green hair and green beard.
Sometimes I talk about that time with my mother and she always says I also loved that Joep!
But anyway besides the moments of intense fear, panic and confusion there were also moments of total ecstasy and euphoria without being under the influence of drugs.
The next step then is that you think you have been touched by something holy. If you check out a mental hospital you bump into several people who think they are Jesus … hahahaha.. Now I can laugh about it but back then it wasn’t that great.
You know that there is something going on with you. You just don’t realize that you are sick. That’s what I heard afterwards.
It was an enormous shock for me when I heard that. I could not accept it at first. I was suffering from delusions and thinking disorders. That were the medical terms they used. I had a very hard time accepting that and sometimes I still do. Was all I felt than illusion? A disorder? In my mind it felt pretty real so it had to come from somewhere? Then it’s real right? Live as I knew it was suddenly over. After the diagnoses I felt that everything that had happened didn’t mean anything anymore. I thought to be sick is bad, so am I crazy?
It took a long time for me to accept it and I also had to face it. And there is where the thought of IAMLOVE came into my head. I had to learn to accept and love myself again. I have to accept my handicap or being overly sensitive as I like to call it. Even though it is hard most of the time on the other hand it has some plusses strangely enough. Something like this will never go away but through medication and several trainings I learned to deal with it. I have been stable for years now or “normofoor” like they call it. Even better, if you would look at me now you would even see it and that is something I am very proud of….. Yeahoo!…. Whoopwhoop! (Thank you Hester).
So finally I came out stronger and it made me who I am today!….IAMLOVE by Joep.
