Nassiri Belaraj

Ik ben Nassiri Belaraj ik ben 43 en met mijn verhaal hoop ik mensen te bereiken, te inspireren en te helpen. Mijn I AM LOVE op de hand is in het Arabisch geschreven. Waarom?  Omdat ik juist met mijn verhaal ook de Marokkaanse gemeenschap wil bereiken.

Toen ik 10 was gingen mijn ouders scheiden. In een klap waren mijn broer en ik de man in huis. Ik groeide op in een groot gezin van 6 kinderen met een alleenstaande moeder. Mijn vader was vertrokken en betaalde geen alimentatie. We waren arm en vaak was er geen geld om te eten. Al heel jong had ik heel veel verantwoordelijkheden. Ik ging op mijn 14e naar ouderavonden van mijn zusjes. Dit was heel gek, want dan zat ik daar bij een leraar waar ik zelf les van kreeg te praten over mijn zusjes. Mijn moeder had zware rugklachten en met 6 kinderen zonder geld, was er weinig ruimte.

" Soms kom je engelen tegen, die het verschil maken" 

Ik geloof  dat mensen soms op je pad komen met een betekenis. Mevrouw “Vroeg” was zo iemand. Ze was een lerares op school en via een andere docent op school, hoorde ze hoe wij er voor stonden. Voorzichtig zocht zij contact met mij en mijn moeder en toen begon zij ons te helpen. We kregen kleding en later ook voedsel vanuit de kerk waar zij bij zat. Met Sinterklaas kregen we zakken speelgoed en snoep. Haar man klopte dan heel hard op het raam en wij schrokken zo want wij hadden dat nooit gevierd. Zo leuk vond ik dat! 
Soms kom je engelen tegen, die het verschil maken. Zij is daar een van. 

"Je opvoeding is heel bepalend"

Al heel jong ontdekte ik dat ik gevoelens had voor jongens. Als ik tv keek, vond ik mannen altijd interessanter dan vrouwen. En bij meisjes voelde het altijd als een goede vriendin en meer niet.
Mijn moeder was en is een gelovige moslima en zei vaak dat homoseksualiteit een ziekte is.
Je kan je misschien voorstellen wat dat met je doet als je zo wordt opgevoed. Je opvoeding is heel bepalend voor de rest van je leven. Het gevolg was, dat ik heel veel moeite had om mezelf te accepteren.

Toen ik jong was, was er nog geen internet. Informatie, kreeg je van de tv en uit kranten. Gelukkig had ik een krantenwijk. In die kranten stonden dan contact advertenties van mannen die andere mannen zochten. Hierdoor besefte ik dat er meer mensen waren zoals ik. Wanneer s’ avonds iedereen sliep ging ik die nummers bellen. Op een gegeven moment vond mijn moeder dat de telefoon rekening wel heel erg hoog was. Ik deed alsof ik er niets vanaf wist, want ik wilde niet betrapt worden. Ik betaalde de rekening van mijn krantenwijk en ben gestopt met bellen.

Ik heb heel wat uren gebeden in mijn leven,  om mezelf alsjeblieft te genezen van mijn seksuele geaardheid. Op mijn 18e kon ik in het leegstaande appartement van mijn broer. Dit gaf een stukje adem. Ik sprak af en toe af met mannen, maar het was altijd ingewikkeld omdat ik niet uit de kast was en de ander en mezelf dus altijd te kort deed. Ik voelde me zo vaak vies, alleen en niet begrepen. Niemand om op terug te vallen, niemand om mee te praten.  Ik vond het zo moeilijk om te accepteren dat ik gevoelens had voor mensen van hetzelfde geslacht.  Ik wilde niet zo zijn. Vanuit het geloof en mijn opvoeding heb ik altijd geleerd dat het vies, slecht en ziek is. 

Nu weet ik, je bent er mee geboren en het is niet slecht. Maar toen wist ik dat niet. Ik was alleen maar bezig met te overleven en mijn familie geen pijn te bezorgen door te zijn wie ik ben. 

 Ze pakte mijn autosleutels af en zei “ga in bad en lekker slapen.”
 

Op een gegeven moment raakte ik in een burnout. Als je altijd een dubbelleven leidt, brandt dit je op. Als ik wakker werd kon ik amper uit bed komen, ik kon amper nog op mijn benen staan. Ik durfde geen boodschappen meer te doen omdat ik bang was dat mensen aan me zouden zien dat ik gay ben. Ik werd heel erg paranoia. Ik was heel erg vermagert en lag dagen op bed. 
Het was genoeg zo. Ik had allerlei slaappillen en antidepressiva verzamelt en stond op het punt alles in te nemen, toen was er Ineens iets wat mij zei het niet te doen. Het was uit de kast komen of stoppen met leven. Ik koos voor het eerste.
Ik heb mijn zus gebeld en gevraagd of ik naar haar toe mocht komen. Met mijn laatste kracht ben ik naar België gereisd. Eenmaal daar aangekomen vond ik het toch niet zo makkelijk om te vertellen.  Ze vroeg ben je ziek? En ik zei “ ik denk het wel”.  Ze pakte me beet en keek me aan. Ik kon niets uitbrengen. Dus toen zei ik maar.. “ik denk dat ik niet op vrouwen val.” Toen zei ze.. Is dat alles? Dus ik herhaalde het nog een keer. En toen zei ze:” ik ben zo blij dat je niet getrouwd bent met een vrouw terwijl je dit weet.”
Ze pakte mijn autosleutels af en zei “ga in bad en lekker slapen.”  De volgende dag werd ik wakker en schaamde me tegenover haar. Dit hoefde helemaal niet. Want ze was zo lief! Daarna heb ik het mijn broer en zijn vrouw verteld. Mijn broer zei, dat wisten we allang! Hij pakte me beet en knuffelde me. Zijn vrouw zei ook, als een van onze kinderen ooit gay is, hebben ze tenminste jou.

"Tot op de dag van te voren heb ik getwijfeld omdat ik het zo eng vond."

Daarna ben ik twee jaar in therapie gegaan om mezelf te hervinden. Om rust te vinden met wie ik ben. Om mezelf te accepteren en om mijn opvoeding een plekje te geven. In 2014 heb besloten om op de Marokkaanse boot te gaan staan tijdens de gaypride.
Tot op de dag van te voren heb ik getwijfeld omdat ik het zo eng vond. Het was zo’n bijzondere dag. Toen ik van de boot af stapte voelde het voor mij alsof ik mezelf eindelijk had geaccepteerd. 

Vanaf toen heb ik besloten om meer naar buiten te treden wat betreft mijn homoseksualiteit. Ik wilde het dialoog aangaan wat betreft homoseksualiteit binnen de Marokkaanse gemeenschap.

Vanaf dat moment veranderde de band met mijn familie. Ik heb alleen nog contact met mijn jongste en oudste zus en de zoon van mijn broer. Zij steunen me. De rest heeft het contact verbroken. Zij vonden het gek dat ik dit deed. Wij hebben je geaccepteerd, waarom moet je er zo mee te koop lopen? Zij begrepen totaal niet dat ik me wilde inzetten voor de homo emancipatie binnen de Marokkaanse gemeenschap. 

"Als ik er niet meer ben, wil ik hebben bijgedragen aan een verandering."

Binnen de Marokkaanse  gemeenschap is het vaak belangrijker om naar de buitenwereld te kunnen zeggen dat je afstand van iemand hebt gedaan die niet in het plaatje past, ipv  contact met diegene te hebben. Toch geloof ik dat mijn familie van mij houdt en ik hou ook van hun.

Het past niet bij mij om niets te doen. Als ik er niet meer ben, wil ik hebben bijgedragen aan een verandering. Ik heb werk te doen. Ik kan dit niet negeren. Ik weet hoeveel Marokkaanse mensen hiermee worstelen, hoeveel Marokkanen huilend en eenzaam op hun zolderkamertje geen uitweg meer zien voor zichzelf. Ik wil het dialoog in gang zetten. wilde andere bereiken die zich in dezelfde zware eenzame periode bevinden als waar ik 25 jaar in heb gezeten. Ik zocht altijd naar een rolmodel, maar die was er niet. Op tv zag je alleen blanke homo mannen, nooit een Marokkaan. Het leek was alsof het niet bestond en ik de enige was.

Toen ik hieraan begon wist ik dat ik een hoop bagger over me heen zou krijgen. Maar ik kan dat aan. En het is het waard want het dialoog is in gang gezet. Waar ik vroeger de krant bezorgde, sta ik er nu in. Ook ben ik in verschillende tv programma’s te gast geweest. Maar ik wil meer!

"Voor mij betekent de Islam vrede en verbinding."

Daarom heb ik in Januari Pink Marrakech gelanceerd. Dit is een organisatie die middels meetings, lezingen, feesten en de besloten Facebook pagina een veilige plek bied voor gelijkgestemden. Mensen kunnen hier met elkaar in contact komen en over hun problemen praten. Door mijn eigen ervaringen weet ik dat het ontmoeten van gelijkgestemden met dezelfde achtergrond zo belangrijk is.

Pink Marrakech verspreid zich snel. We krijgen mails vanuit Nederland, België en zelfs uit Marokko. Dit jaar hadden we voor het eerste de Pink Marrakech boot tijdens de Gaypride. Het is zo mooi om te zien hoe mensen je weten te vinden als je jezelf zichtbaar maakt. Ik ben zo dankbaar dat ik ook veel positieve reacties krijg van hetero Marokkanen. Moeders die mails sturen over hun zoon en om advies vragen. Zo bijzonder, zo mooi. Dit geeft kracht! 28 oktober heeft het eerste Pink Marrakech feest (Arabic night) plaatsgevonden en dit was een groot succes. De volgende editie staat in de planning.

Ik ben nog steeds moslim, maar op mijn eigen manier. Voor mij betekent de Islam vrede en verbinding. God heeft mij gemaakt zoals ik ben. Ik doe niemand kwaad.  Als ik nu terug kijk op mijn leven, kan ik zeggen dat ik behoorlijk wat hobbels heb moeten nemen, maar dat ik eindelijk kan zeggen dat ik van mezelf hou. Ik voel liefde, ik geef liefde en ik gun iedereen liefde.

IAMLOVE by Nassiri Belaraj

vertaling: Ronald Bangma
Fotografie: Hester Baks