Truus Oldenburg

Jeetje.. waar zal ik beginnen?

De laatste tijd word ik heel erg geconfronteerd met het gekwetste kind in mij.
De hel waar ik 45 jaar geleden in beland ben, komt steeds meer naar boven.


Om me heen zie ik de een na de ander op social media naar buiten komen met betrekking tot seksuele intimidatie en seksueel misbruik. De #metoo reacties zijn voor mij een opening om te praten over wat er met mij is gebeurd. Ik dacht dat ik al veel had overwonnen, maar telkens als het onderwerp naar voren komt merk ik dat het veel bij mij losmaakt en er nog veel lagen van verdriet en pijn onder zitten. Ik huil bijna nooit, maar als ik zou gaan huilen dan denk ik dat de wereld overstroomt. Het is voor mij nu tijd dat ik mijn verhaal vertel. Door deze discussie heb ik net dat zetje gekregen. Ik zal met dit verhaal veel mensen triggeren en verdrietig of boos maken, maar het is tijd dat ik mezelf laat zien. Ik mag er ook zijn met al mijn verdriet. Ik hoef mijzelf niet weg te cijferen, omdat dit mij is overkomen.

" Ik huil bijna nooit, maar als ik zou gaan huilen dan denk ik dat de wereld overstroomt." 

Ik was 13 jaar jong toen ik dit meemaakte. En dan heb ik het niet over ongewenste woorden of 1 ongewenste aanraking. Nee, ik werd als prostituee achter het raam geplaatst. Ja zeker, toen bestonden er ook al loverboys. Zo jong als ik was, moest ik ongewild sex hebben voor geld. Als ik dit niet deed, zwaaide er wat. Mijn leven is een hel geweest. Keer op keer werd ik misbruikt. Om mezelf te verdoven, raakte ik verslaafd aan van alles. Ik wilde niet meer voelen.  

Mijn ouders en familie wisten er wel van, maar wisten er gewoon echt geen raad mee. Ik denk niet dat ze het vermogen hadden om mij hieruit te helpen. De jaren vorderden, ik zat in de prostitutie, ik dealde drugs en bedreigde mensen. Ik kwam steeds weer andere “foute” mannen tegen en was dan tot over mijn oren verliefd. Het waren allemaal mannen die me misbruikten of verwaarloosden en mij vervolgens weer verlieten. Het grootste gedeelte van de tijd was ik aan het zwerven over de straat. Ik kon ook eigenlijk niet echt meer ergens “thuis” zijn. Ook in periodes waarin ik niet gedwongen in de prostitutie zat, ging ik weer de straat op voor geld en drugs. Ik had al zoveel gevaren meegemaakt en was altijd op mezelf aangewezen. Dit was de manier waarop ik het leven kende.

"Op een gegeven moment merk je dat je hart helemaal leeg is."

Rond mij 32ste wist ik uit deze hel te ontsnappen. Ik werd opgepakt voor drugsverkoop en oplichting en moest 3 maanden naar een vrouwengevangenis. In deze gevangenis in Breda kickte ik cold turkey af. Na de gevangenisstraf ben ik naar een kliniek gegaan voor verdere begeleiding. 

Een groot gedeelte van mijn leven heb ik mezelf meer dood dan levend gevoeld. Ik heb zoveel dingen gedaan, waar ik spijt van heb. Ik heb mensen gekwetst door de dingen die ik heb gedaan. Mijn ouders hebben mij echter nooit laten vallen. Ondanks dat ze niet wisten hoe ze mij echt konden helpen, hebben ze altijd in mij geloofd. Daar ben ik ze zo dankbaar voor! Mijn moeder is op 59 jarige leeftijd overleden. Ze had de ziekte van Khaler. Op haar sterfbed zei ze tegen me, dat ze zo trots op me was. Ik heb haar toen beloofd, nooit meer iets te gebruiken. So I did. Dit was in 1995.


Dit was voor mij het moment waarop ik heb bepaald dat het anders moest. Op een gegeven moment merk je dat je hart helemaal leeg is. Ik ben tot de bodem van de put gegaan. Ik kon twee kanten opgaan, maar heb besloten om naar boven te klimmen en weer van mezelf te gaan houden.


 "Ik ben tot de bodem van de put gegaan. Ik kon twee kanten opgaan."
 

Het is nu 2018 en ik hou steeds meer van mezelf. Ik ben al bijna 26 jaar clean en daar ben ik heel trots op. Ik ben gaan reïntegreren en werkte in de zorg met dementerende ouderen. Ik heb diploma’s gehaald; de laatste zelfs op zijn 56ste. Helaas ben ik boventallig verklaard vanwege een ziektebeeld dat op mijn pad is gekomen sinds 2012. Ik heb namelijk de ziekte van ménière. Ik kan nu onder voorbehoud afspraken maken. Het is niet anders. Ik heb het moeten accepteren, net zoals wat me vroeger overkomen is. Hierdoor ben ik er wel nog meer bewust van geworden om in het moment te leven. Ik doe alles vanuit mijn hart en laat anderen in hun waarde. Ik wil niet meer mijn energie verbruiken om mensen mij leuk te laten vinden. Ik ben goed zoals ik ben.

 

Ik ben trots op wie ik ben en zeg dit elke dag tegen mezelf in de spiegel. Mijn verhaal met jullie delen is een nieuwe stap. Hierna zou ik graag een boek schrijven over mijn leven. Ik ben al verschillende keren begonnen, maar het is nogal wat. Wie weet komt er nog iemand op mijn pad die me kan helpen. 
 

IAMLOVE by Truus Oldenburg

Text: Melissa Arendsen
Fotografie: Hester Baks