27 jaar geleden kwam ik krijsend ter wereld als een meisje.
Mijn ouders zijn erg gelovig, dus seksuele voorlichting, laat staan wanneer je ongesteld wordt, waren geen gespreksonderwerp. Tot mijn grote schrik was ik 8 toen ik mijn eerste menstruatie had.

Ik was altijd erg jongensachtig in mijn looks en voelde me vaak alleen. Als ik nadacht over later werd ik erg ongelukkig. Ik zag mezelf namelijk niet oud worden. Het beeld van mezelf als een volwassen vrouw, kon ik niet zien. Waarom wist ik niet, het beeld verscheen niet.

Ik raakte in de pubertijd, begon ontzettend veel te drinken en voelde me heel ongelukkig. Ik loog alles aan elkaar omdat ik soms zelf niet eens meer wist hoe het zat. En wilde vooral niet met mensen praten, want niemand zou mij toch begrijpen. Ik voelde me zo mannelijk  dat ik dacht, dan zal ik wel lesbisch zijn, want ja..vrouwen die mannelijk zijn daar wordt vaak dat etiket op geplakt dus ik was overtuigd dat dit het dan zou zijn.

Ik zoende met alles wat los en vast zat van het vrouwelijk geslacht, maar sex leek me niet zo’n goed idee..Ik wilde namelijk niet dat er ook maar iemand aan me zat.

Ik had weleens gehoord van mannen die zichzelf meer vrouw voelde en dan in transitie gingen.Maar ik dacht altijd dat dit alleen een ding was wat bestond bij mannen. Wist ik veel? thuis werd nooit over dit soort dingen gesproken en een tv hadden we niet.

Ik weet nog dat ik op een gegeven moment op internet op zo’n forum aan het lezen was en iets las van een anonieme schrijver. Het was geschreven door een meisje die schreef dat ze zich een jongen voelde.  Ze omschreef allemaal dingen die daar mee te maken hadden. Ik las dat en dacht “ dat ben ik!”

Toen ben ik op onderzoek gegaan, google, documentaires en allerlei forums.  Het liet me niet meer los. Ik wist het, dit is het. Ondertussen had ik dat lesbische idee ook maar laten varen, want eigenlijk voelde ik me veel meer aangetrokken tot mannen.

Toen ik eenmaal zover was om hulp te accepteren ben ik naar de VU gegaan voor intake gesprekken bij de genderdysforie afdeling. Vele psychologische testen en gesprekken later, was het dan zover. Mijn eerste hormooninjectie was een feit en een jaar later werd ik geopereerd.

Als ik terugdenk aan die hele tijd, voelt het zo gek en donker. Ik vond mezelf van jongs af aan al zo lelijk, wilde niet naar mezelf kijken. Ik dacht vaak, waarom ben ik in godsnaam hier? Misschien als ik dood ben, wordt mijn volgende leven beter.

Gelukkig is die tijd nu voorbij.

Het mooiste wat deze hele periode en de transitie me heeft gebracht, is dat ik me voor het eerst in mijn leven mens voel. Ik kan nu ook zeggen, “ Er is voor iedereen een plekje in deze maatschappij je moet alleen jezelf wel dat plekje geven.”

Mijn verhaal weet bijna niemand, omdat ik vaak geen zin heb in de sensatie achtige vragen. Maar voor IAMLOVE deel ik het graag. Stel dat ik iemand kan bereiken die hier inspiratie uithaalt? Dan geef ik door, wat de anonieme schrijver/schrijfster destijds op dat forum heeft gedaan voor mij.

Het was soms een moeilijke eenzame weg, om uiteindelijk te kunnen zijn wie ik ben.

Ik ben een transman, val op mannen en als man ben ik best vrouwelijk. Bovendien vind ik het ook nog eens leuk om soms als drag queen rond te dartelen. Snap jij het nog? Ik ook niet, maar dat maakt niet uit, want ik hou van mezelf en kan mezelf eindelijk accepteren om wie ik ben.

IAMLOVE by Vincent